ภาพนั้นทำให้คุณรู้ว่าเราไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลที่จะมีความสุขอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อมันอยู่ตรงหน้าแล้ว
กูจะเป็นดังอัศวินเสียงที่มันเห่าไม่ได้ยิน
เป็นเพลงที่ขยี้ความรู้สึกคนเหงาให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในวันที่รู้สึกพ่ายแพ้ไร้หนทางที่สุด เราเคยเปิดเพลงนี้แล้วร้องไห้จนตัวโยน มันเป็นเมโลดี้ที่เหงาและเคว้งคว้างกลางอวกาศที่สุด ให้ความรู้สึกปวดร้าว ค่อยๆ หลุดลอยไร้แรงโน้มถ่วง จากที่ใจเคยรู้สึกพองโตกลับกลายเป็นค่อยๆ หดลีบลงสุดๆ ตามเส้นอารมณ์ของเสียงเพลง
หัวใจของการเล่าเรื่องที่แหวกแนวนี้คืออเล็กซ์ ชายหนุ่มที่มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะหลุดพ้นจากข้อจำกัดของสังคมและยอมรับตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา อเล็กซ์เกิดมาในโลกที่ยืนกรานในคำจำกัดความที่เข้มงวดของเพศและเรื่องทางเพศ อเล็กซ์พยายามดิ้นรนเพื่อค้นหาสถานที่ของพวกเขาในโลกที่ดูเหมือนจะมุ่งมั่นที่จะบรรจุพวกเขาไว้และบังคับให้พวกเขาปฏิบัติตามบรรทัดฐานทางสังคม
“ก้านตอง ทุ่งเงิน” ส่งเพลงซึ้ง “หอบฝัน” ให้กำลังใจทุกความฝันนักสู้ เพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง
และแล้วในปัจจุบันความรักของพวกเขาก็เกิดขึ้นใหม่อีกครั้ง ในเมืองที่พลุกพล่านซึ่งเต็มไปด้วยความเร่งรีบและวุ่นวายของชีวิตสมัยใหม่ หญิงสาวคนหนึ่งชื่อเอมิลี่พบว่าตัวเองถูกดึงดูดเข้าหาคนแปลกหน้าลึกลับชื่อเจมส์ ชายผู้มีดวงตาเปล่งประกายแห่งการรับรู้ ราวกับว่าพวกเขาแบ่งปันสายสัมพันธ์ที่ทอดยาวเกินขอบเขต ของเวลาเอง
แต่ว่าฉันก็จะสู้ถึงหน้าสุดอยู่กับดิน
เสริมความมั่งคั่งด้วยสีบ้านมงคลตามหลักฮวงจุ้ยเพิ่มการไหลเวียนของพลังงานด้านบวก
เรื่องนี้เล่าถึงเมื่อบุพเพอาละวาด ให้นายเจี๋ยมเจี๊ยม (ชาแทฮยอน) ต้องขึ้นรถไฟขบวนเดียวกันกับสาวใสยัยตัวร้าย (จอนจีฮยอน) ที่เมาแอ๋ไม่ได้สติ จึงทำให้เกิดเหตุที่ไมน่าจะเกิดกับสาวน่ารักอย่างเธอได้ นั่นคือเธออ๊วกรดหัวคนบนรถไฟแบบว่าเละ กามเทพแห่งความรักเลยแผลงศรให้นายเจี๊ยมเจี้ยมต้องยืนมือที่สุดแสนจะไม่เต็มใจเข้าช่วยเธอแค่เริ่มต้นเท่านั้นนะยังวุ่นวายซะ
หัวใจสำคัญของการเล่าเรื่องที่ไม่หยุดยั้งนี้คือบุคคลสองคนที่ผูกพันกันด้วยความปรารถนาเดียวกันในการแก้แค้น เพลงใหม่ 2024 นั่นคือนักสืบ แจ็ค สโตน และศาลเตี้ย แม็กซ์ ไรเดอร์ แต่ละคนถูกขับเคลื่อนโดยปีศาจของตัวเองและถูกหลอกหลอนด้วยอดีตของตัวเอง พวกเขาเดินบนเส้นทางอันตรายที่นำพวกเขาลึกเข้าไปในใจกลางแห่งความมืดในแต่ละวันที่ผ่านไป
“นาฬิกาปลุกที่มีชีวิตปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาในบ้านของเธอ นาฬิกาที่กล่อมเธอหลับใหลตอนที่เธอยังเด็ก นาฬิกาปลุกที่นับวันก็ยิ่งเดินช้าลงเรื่อยๆ”
เพราะอายเหลือเกินกว่าที่จะพูดคำนั้น
“มันเป็นถนนที่ไม่เปลี่ยนไปมากนัก เธอรู้สึกผูกพันกับถนนสายนี้เป็นพิเศษ มากกว่าถนนมากมายที่เธอเคยเดินทางผ่านมา เพราะมันเป็นทางกลับบ้านของเธอ”
ในขณะเดียวกันลูเมี่ยน ลีก็ได้รู้ความจริงจากกลุ่มคนต่างถิ่นว่า